Gevoel van dankbaarheid

Als het leven soms even anders loopt dan je denkt, is het soms zoeken naar de veerkracht om de positieve dingen weer te zien. Maar ook dan kunnen ze er zijn, geluksmomenten die je een dankbaar gevoel geven diep van binnen. Dit keer een persoonlijke blog van mij over een gebeurtenis die ik pas geleden met m’n dochtertje meemaakte.

Twee weken geleden ging ik met m’n kleine meid (van 5 jaar) naar de huisarts, ze had de nacht daarvoor al last van hevige buikpijn die maar niet stopte. Het bleek een acute blindedarm ontsteking te zijn. Alles ging vanaf toen in een stroomversnelling en nog die zelfde dag moest ze met spoed geopereerd worden.

Er was weinig tijd te verliezen. Maar tussen het moment van spullen wegzetten in de ziekenhuiskamer en de operatie verscheen een pedagogisch medewerkster, die op een kindvriendelijke manier aan dochterlief uitlegde wat er met haar zou gaan gebeuren vlak voor ze een algehele narcose zou krijgen. Om het zo duidelijk mogelijk te maken had ze een teddybeer mee gebracht. Op de beer werden alle handelingen die bij een narcose horen voor gedaan. Het mutsje en het ziekenhuisshort werden geshowd en de plakkertjes die m’n dochter op haar rug zou krijgen mocht ze eerst even voelen. En toen beer een knijpertje op z’n vinger kreeg zij dat ook.

Ik vond het allemaal spannend en had van te voren geen idee wat er bij een operatie kwam kijken. Nog nooit had iemand van ons gezin in het ziekenhuis gelegen.

De uitleg stelde me gerust en zorgde ervoor dat ik sterk kon zijn voor m’n dochter, en ze niet bang de narcose in ging. (Tja als ik ga huilen, begint zij misschien ook). En ik moet bekennen; het doet wel wat met je moederhart als je jouw kind op een ziekenhuisbed ziet liggen verbonden aan allerlei apparatuur. En dan te bedenken dat er ook kinderen zijn die vaak of voor langere tijd in het zieken huis liggen.

En toen gingen de klapdeuren dicht. De operatie ging beginnen, en ik zat alleen te wachten in de ziekenhuiskamer. Je kan niets doen en je probeert los te laten. Iets dat ik altijd al moeilijk vind. En dan duurt wachten eigenlijk best wel lang. Na een tijdje ging m’n mobiel af. Het was de chirurg. de operatie was geslaagd, maar er waren wat complicaties geweest en daarom moest m’n dochter nog 5 dagen aan het antibiotica infuus in het ziekenhuis blijven. Gelukkig mocht ik bij haar zijn. Het herstellen kon beginnen..

Het heeft even geduurd, ze is weer thuis en ik kan zeggen dat het op dit moment goed gaat met m’n dochter.

Ik kwam deze prachtige quote van Maya Angelou tegen:

Mensen vergeten wat je hebt

gezegd, ze vergeten

wat je hebt gedaan,

Maar ze vergeten nooit het

gevoel dat je ze hebt gegeven.

Deze is voor alle zusters die zo liefdevol m’n dochter hebben verzorgd. In het speciaal de pedogogisch medewerker die de uitleg gaf maar ook voor de Cliniclowns die een glimlach toverde op het gezicht van m’n dochter.

En natuurlijk voor alle lieve mensen die via kaartjes, tekeningen, berichtjes en bezoekjes lieten blijken dat ze mee leefden.

Ik zal het gevoel dat jullie ons gaven niet vergeten 🙂