De wereld lijkt te verharden, soms lijkt het of we vergeten lief te zijn voor een ander. Scheldpartijen, racisme, pesten, het lijkt heel normaal te zijn. Zo normaal zelfs dat we niet altijd zien, misschien ook niet beseffen dat je door iets liefs te doen, echt een verschil kan maken in deze wereld. En daar wordt het ook meteen een stuk gezelliger van. Jaren geleden deed iemand iets heel liefs voor mij. Het was iets kleins, maar ik heb het altijd onthouden.
Ik was 23 jaar en zat in de trein die onderweg was naar mijn werk in een modewinkel in Breda. Ik reisde vaak samen met anderen die net als ik ook in een winkel werkte in de stad. Leuke gesprekken hadden we dan onderweg. Maar deze keer was het anders. Op deze dag zat ik alleen in de trein. Het was een week na het overlijden van m’n moeder. Terwijl ik door het raam van de trein keek en dorpjes aan me voorbij zag gaan, overviel het verdriet me in eens. Ik probeerde m’n tranen nog weg te vegen om zo de schade aan m’n make-up te beperken, maar dat hielp niet. Ik zocht haastig naar een papierenzakdoekje in m’n tas. Voordat ik die te pakken had, stopte de trein en was ik aangekomen op station Breda.
Ik voelde een hand op m’n schouder. “Gaat het?” vroeg een vriendelijke stem. “Nou niet echt” zei ik. Ik vertelde aan de vrouw die bij me was komen staan, waarom ik zo verdrietig was. “Kom maar mee” zei ze. “Drink je graag koffie of thee?” Even later pakte ik een kartonnen bekertje van haar aan met thee. Ik zette m’n tas even op de grond. Toen ik weer op keek en de vriendelijke vrouw wilde bedanken. Was ze weg. Ik zocht nog even, maar kwam haar niet meer tegen tussen de mensenmassa. Nadat de thee op was voelde ik me weer iets rustiger worden.
Het is iets kleins dat deze vrouw aan me gaf: een bekertje thee, een beetje aandacht. Ik vond het zo ongelofelijk lief, dat een onbekende dit deed. Ze kon me niet eens, maar was er even op het juiste moment.
Dit soort mensen moeten we koesteren. Vooral in de maatschappij waarin we nu leven. Mensen zijn niet altijd even aardig voor elkaar. In het verkeer, rijden heel wat mensen rond met een kort lontje. In sommige situaties wordt er gescholden met woorden als: kanker, teringleider, flikker of hoer. Niet beseffend hoeveel pijn je een ander hier mee kan doen. Hoe je een ander hier mee kan raken tot diep in het hart.
8% van de OV-medewerkers wordt jaarlijks bespuugd, ambulance personeel die hun werk uit willen oefenen, worden tijdens bezigheden getreiterd. Op social media wordt grof commentaar gegeven op mensen. De wereld lijkt harder te worden. Beledigingen, gescheld en racisme lijken tegenwoordig heel normaal.
Maar laten we vooral niet vergeten dat er mensen zijn die opstaan en het anders doen. Doordat ze rustig reageren, de ander respecteren om wie ze zijn en ze geven, zonder er iets voor terug te verwachten. Dat vind ik mooi en tegelijkertijd zo inspirerend.
Met soms al een klein gebaar kun je iemands dag een klein beetje mooier maken.
Denk aan bijvoorbeeld: Glimlachen naar iemand op straat, een bezoekje brengen aan iemand die eenzaam is, een kaartje sturen, een keertje koken voor iemand die dat tijdelijk niet kan, iemand mee helpen oversteken, luisteren (met aandacht), mantelzorgen, als je zelf geen haast hebt iemand voor laten gaan in de rij bij de kassa.
Er zijn zoveel kleine dingen die je zou kunnen doen die eigenlijk niet heel veel moeite kosten.
In mijn blogs wil ik extra aandacht gaan schenken aan lief zijn voor een ander. Ik hoop je te inspireren, zodat we samen de wereld een beetje mooier kunnen maken, we bewuster met de ander omgaan en campagnes van SIRE #doeslief niet meer nodig hebben, omdat lief zijn voor een ander dan iets van zelfsprekends is geworden.
Wordt vervolgd….
Liefs, Sylvia
Doe jij wel eens iets liefs voor een ander? Ik ben benieuwd!