We zijn allemaal wel eens bang, boos of verdrietig. De vraag is wat doen we eraan? Het ontdekken en erkennen van deze gevoelens is al een stap in de goede richting. Toch gebeurd dit te weinig en leven de meesten van ons in een web van leugens. In deze blog neem ik je mee in de wereld van emoties. Hoe herken je ze? En waarom is het belangrijk om ze te onderzoeken en mee aan de slag te gaan? Daarnaast vertel ik je ook hoe ik met deze emoties om ga.
Als mens zijn we gemaakt om te voelen. Het lastige is dat voelen als we ouder worden steeds meer naar de achtergrond lijkt te verdwijnen.
Voor mensen die op jonge leeftijd al geleerd hebben hun gevoelens op een natuurlijke manier te uiten. Is een veerkrachtig en emotioneel leven vanzelfsprekend. Maar voor hen die al vroeg leerden om gevoelens te onderdrukken kan het pijnlijk zijn om ze toe te laten. Toch is het belangrijk aandacht aan je gevoelens te besteden de beloning is groot: namelijk de kracht van de liefde ervaren.
Laten we meer gaan voelen. Als we dat niet doen:
- Worden we een opslagplaats voor emoties die verjaard zijn.
- Blijven we zitten met onopgeloste gebeurtenissen uit het verleden.
- Hebben we het gevoel volgepropt te worden met dingen die niets te maken hebben met wie we zijn of wie we willen worden.
Emoties kunnen op verschillende manieren geuit worden. Er zijn een aantal basis emoties. In deze blog neem ik de emoties: Angst en verdriet onder de loep.
Angst
Angst is een emotie die er voor zorgt dat je alert bent. Je wordt je meer bewust van gevaar en wat er om je heen gebeurt. Bijna iedereen zit weleens vast in angsten. Zo zijn we o.a. bang om:
- Niet goed genoeg te zijn.
- Een baan kwijt te raken.
- Ziek te worden.
- Dood te gaan.
- Echt te voelen.
- Te dansen.
- Onszelf te zijn
- Onszelf te Presenteren.
- Dingen te veranderen.
- Bang voor succes.
- Wat anderen van ons vinden.
- De hypotheek of huur niet te kunnen betalen
We zijn als mens vaak bang om iets te verliezen en zijn zo gehecht aan het vertrouwde dat we ons er helemaal aan vast klampen. Maar hierdoor ontnemen we onszelf de kans op een uitdagende toekomst.
Ook lichamelijk kunnen we last ondervinden wanneer we niet op tijd aandacht geven aan bepaalde angsten. Keel, nek en onderrug kunnen verstijven en je schouders gaan iets omhoog gaan staan. Misschien herken je dat gevoel? of heb je dat wel eens gehad.
Ik neem je even mee in een persoonlijk moment van angst toelaten van ongeveer 16 jaar geleden.
Terwijl ik in de wachtkamer zat van de Psycholoog vroeg ik me telkens af wat ik er deed? Naar de psycholoog gaan doe je toch alleen als je echt gek bent? Schijnbaar had ik het nodig om hier te zijn. Ben ik dan echt zo gek? Terwijl ik net de Libelle open sloeg die in op het tafeltje lag van de wachtkamer, kwam er een ongeveer 60-jarige man met baard op me afgelopen. Hij nam me mee naar zijn kantoor.
Na eerst wat vragenlijsten te hebben ingevuld over mijn klachten (die ik had na het overlijden van mijn moeder en de drukte op het werk) vertelde ik over mijn angst dat ik bang was gek gevonden te worden omdat ik hulp zocht via een psycholoog.
Je bent niet gek als je hier komt zei de Psycholoog “mensen komen hier met zoveel uiteenlopende problemen. Van iemand die zijn neus lelijk vind tot iemand die in het verleden trauma’s heeft opgelopen”. Zijn woorden stelde mij gerust. Ik durfde me open te stellen voor gevoelens van pijn en verdriet.
Bij de psycholoog deed ik goed mijn best. Ik praatte, schreef bladzijden vol (ik zei weleens als grap ik zou over mijn verhaal een boek over kunnen schrijven) werkte opdrachten uit en liet emotie loskomen tijdens gesprekken. Allemaal om mezelf weer fijner te voelen maar ook om mijn nieuwe ik te ontdekken.
Om te weten wie ik was praatte we ook over mijn jeugd. Onverwachts werd me een vraag gesteld over mijn jongere ik toen ik ongeveer de leeftijd van 13 jaar had. De tranen rolde op dat moment over mijn wangen. Ik zag weer voor me hoe ik werd gepest. Hoe ik onzeker rondliep. Ik merkte dat ik dat gevoel diep had weggestopt en in feite had geblokkeerd. Nooit geweten dat dat nog zo diep zat.
Toen mijn tranen weer waren gedroogd voelde ik me opgelucht. Door even dat moment van verdriet te voelen merkte ik dat ik klaar was om verder te gaan. Ik was niet meer dat kleine onzekere meisje van vroeger maar ben uitgegroeid tot een sterke vrouw. Die er mag zijn en zich mag laten zien.
Na ongeveer 12 sessies voelde ik de energie weer door mijn lichaam stromen. Voelde mijn spieren soepeler en was mijn rugpijn weg. Ik voelde me vrij om door het leven te dansen. En dat deed ik ook letterlijk door weer terug op dansles te gaan.
Als ik niet over mijn angst heen was gestapt over wat anderen van me zouden denken, Had ik nooit hulp gezocht en weet ik niet hoe het nu met me had gegaan.
Verdriet
Verdriet is een emotie die zorgt voor ontlading. Het is ook het teleurgestelde gevoel dat we ervaren als onze verwachtingen en wensen niet uitkomen. Verdriet doet pijn, want het betekent dat we iets moeten loslaten waar we erg aan gehecht zijn. Of dat nu gaat om een wedstrijd die je niet kon winnen, Een kus of een omhelzing van een dierbare die je niet meer zal zien, een trauma waarvan je nu nog pijn ervaart of het leven dat je altijd leidde dat anders wordt, de kenmerken van verdriet herkennen we allemaal.
Tegenslagen zullen in ieders leven blijven voorkomen en zijn onvermijdelijk. Het liefst willen we dat alles veilig en vertrouwd voelt. Dat het leven blijft zoals het is. Maar dat is niet hoe het leven is. Leven is verandering.
Toen ik verdrietig en met een soort van burn-out thuis zat. Zei ik tegen een oom waar ik mee in gesprek was: “Ik wil weer gewoon mezelf zijn. Ik wil dat het leven wordt zoals het was”. Waarop hij antwoordde: “dat kan niet”. Ik werd boos. Hoe kon hij dat nou denken? Dat was toch waar ik naar toe wilde werken? Later toen ik met mezelf aan de slag ging besefte ik dat hij gelijk had. Het leven kon niet hetzelfde blijven want ik was veranderd door de gebeurtenissen die zich in mijn leven hadden afgespeeld. Ik had een nieuwe blik gekregen op de wereld om me heen.
When things change inside you, things change around you.
Het is logisch dat we verdriet willen tegen gaan en gelukkig willen verder leven. Maar te veel wordt er gedacht dat we door verdriet te negeren we gelukkiger worden. Het tegendeel is echter waar. Want alleen door verdriet toe te laten en te accepteren is het mogelijk om echt geluk in jezelf te voelen. Verdriet gaat soms ver terug naar gebeurtenissen van vroeger en de manier hoe je aan anderen bent gehecht.
Dus maak dat slot los en open je hart. Ga eens op onderzoek uit naar je verleden. Bekijk oude foto’s, ga gesprekken aan en blijf niet langer met onbeantwoorde vragen zitten.
Hoe ga jij met de emoties angst en verdriet om?
Mijn volgende blog wordt een vervolg op deze. Ik ga het dan hebben over twee andere emoties.