Of ik een filmpje wilde opnemen dat past bij de modeblogs die ik schrijf voor Konijnendijk Mode? “Uuuhhh…., dat heb ik nog nooit gedaan”, zei ik. Maar tegelijkertijd voelde ik aan alles dat ik het wilde. ‘Mezelf meer laten zien’ is iets waar ik in wil groeien. Toevallig is het ook één van mijn doelen die ik als plaatje op mijn visionboard had geplakt.
Deze kans wilde ik niet aan mezelf voorbij laten gaan. Ik zei volmondig ‘ja’. Maar kort daarna gingen er allerlei gedachten door me heen: Je hebt geen ervaring, dus kun je het niet, wie denk je wel niet dat je bent, je bent te oud hiervoor en wie gaat dit leuk vinden?
Ik begon aan mezelf te twijfelen. Toch besloot ik niet te veel naar het stemmetje van mijn innerlijke criticus te luisteren. Het zijn slechts gedachten: ze komen en gaan voorbij. Ik bepaal zelf in welke mate ze invloed hebben op wat ik doe. Ik weet dat het brein meestal kiest voor de makkelijkste en meest comfortabele weg. Ik koos dit keer voor de moeilijkere weg.
Het filmpje zou over de retrotrend gaan. Enthousiast begon ik met het verzamelen van geschikte kleding. Ik liet een mooie set bouwen met een kledingrekje, hangplantjes en stylish bijzettafeltje voor een huiselijke sfeer. Aan de set-opbouw zou het niet liggen: dat had mijn collega fantastisch gedaan.
Ik trok een mooie jurk aan uit de collectie van het merk Fabienne Chapot en stiftte mijn lippen fel rood. Ik had er zin in, al voelde ik wel wat gezonde spanning. Maar ik herinnerde me de opmerking die veel BNers zeggen over spanning vlak voor een presentatie: Het is gezonde spanning en een beetje gezonde spanning is goed. Met deze mantra in mijn gedachten werd ik rustiger. Ondertussen werd er afgeteld en startten we met filmen.
Waar ik eerst nog bang was dat ik dicht zou klappen als ik moest gaan praten, gebeurde dat gelukkig niet. Ik pakte de kleding van het rekje en begon erover te vertellen. Ik liet de stoffen zien, de prints en vertelde over hoe je de kleding kunt combineren in het thema van de retrotrend. Daarna had ik nog een omkleedmoment en namen we het intro op. Zo, het filmpje stond erop. Er ging een stoot adrenaline door mijn lichaam heen: I DID IT!
Het intro van het filmpje werd op facebook geplaatst om de volgers van de winkel alvast in de mood te brengen. Via een link onder het intro konden ze het hele filmpje zien. En toen werd het stil… Het filmpje werd wel bekeken, er kwam slechts een enkele like binnen, maar niemand liet een reactie onder de post achter…
Weer sloeg de twijfel toe: waarom kwam er geen reactie? Is het dan echt zo slecht? Zie je nou wel: dit is niets voor jou. Niet dat mijn leven om likes draait hoor, maar ik was wel nieuwsgierig omdat een filmpje opnemen voor mij zo iets nieuws is om te doen. Ik wilde weten of ik op de juiste weg zat.
Ondertussen kreeg ik van één persoon te horen dat mijn filmpje te lang was. Oké dacht ik, daar kan ik iets mee.
Wat er ook gebeurde ik kon het filmpje niet meer terugdraaien. Het enige dat ik kon doen is de gedachten hoe ik hier naar kijk veranderen. Ik besloot me wederom niet te laten beïnvloeden door het negatieve stemmetje in mij, want ik mocht best trots zijn op mezelf. Voor een eerste keer zo een filmpje opnemen is dit zeker niet slecht. Niet alles hoeft immers perfect te zijn. Een stukje echtheid is ook belangrijk.
Ik hoorde achteraf dat er via de chat reacties binnenstroomde over de kleding uit het filmpje. Dat je geen reactie ziet onder de post wil dus niet zeggen dat het niemand inspireert. En niet iedereen laat een reactie achter op social media. Ander punt is dat het filmpje er niet in één keer op stond maar mensen door moesten klikken om het hele filmpje te kunnen zien. Hierdoor is er misschien minder doorgeklikt. Een goede leer voor een volgende keer dus en die volgende keer kwam er.
Ik bekeek mijn eerste filmpje nog eens kritisch en dacht na over wat ik kon verbeteren om het filmpje korter en aangenamer te maken. Er zijn een aantal verbeterpuntjes doorgevoerd. Waardoor het resultaat een stuk beter is geworden.
Als ik me had laten tegenhouden door negatieve gedachten dan was dit filmpje er niet geweest. In plaats daarvan deed ik ervaring op waardoor ik kon groeien. Ik omarmde mijn imperfecties en echtheid omdat dat hoort bij wie ik ben. Het maakt me authentiek.
Ik hoop dat ik je met deze blog geïnspireerd heb. Ik moedig jouw ook aan om af en toe dat veilige plekje van je comfortzone te verlaten. Daarbuiten ligt namelijk nog zoveel moois op je te wachten.