Het verhaal van de mintgroene eend op de foto

Het was afgelopen zomer op een zonnige dag. Ik reed met m’n auto naar het strand. Aan de rechterkant van de weg zag ik een groene Citroen 2 CV geparkeerd staan. Hij stond daar mooi te zijn in het zonnetje met een rieten mand op z’n rug! Deze auto straalde precies het laidback lifestyle gevoel uit: avontuurlijk, eigenwijs, lief en een gevoel van vrijheid!

Na een heerlijk ontspannen dagje strand reed ik terug naar huis en keek op de terugweg weer naar m’n favoriete auto. Hij stond er nog. De zomer ging voorbij. En na nog een aantal keer langs de auto te zijn gereden, besloot ik op een dag de stoute schoenen aan te trekken en bij het huis aan te bellen waar het voor mij bijzondere pronkstuk geparkeerd stond. De deur ging open en daar stond Jeanette (de eigenaresse van de auto) Ik vertelde wie ik was en vroeg toestemming aan haar om foto’s te maken van de Citroen. Jeanette vond het okè en al snel hadden we een afspraak.

Op de dag van de fotoshoot stapte ik bij haar in de auto. We zouden door de polder gaan rijden op zoek naar fotogenieke plekjes. Terwijl ik naast Jeanette zat ging er een nostalgisch gevoel door me heen. De binnenkant van de auto was voor mij zo herkenbaar. Ik dacht terug aan vroeger, aan de tijd toen mijn moeder nog Eend reed…..

Ik reed samen met m’n zus vaak mee in de rode Eend van m’n moeder. Mijn moeder was altijd een opvallende verschijning in haar rode bolide. We woonden buitenaf dus werden op deze manier vaak naar school gebracht. Als m’n moeder een bocht nam zaten m’n zus en ik soms dicht tegen elkaar aangedrukt in de auto en leek het of we de bocht slechts op twee wielen namen!
De Eend was voor mij de allereerste auto waar ik in reed toen ik m’n rijbewijs had. En dat was wel even wennen, het schakelen werkte heel anders dan in een gewone auto. Zo gebeurde het wel eens dat ik bij de stoplichten weg wilde rijden en niet meer wist hoe ik de auto in de juiste versnelling moest zetten.

Herinneringen genoeg, en nu zat ik dan naast Jeanette. We reden door de polder. En genoten van het landschap, de stilte, het uitzicht en kletsten heel wat af, we stapten af en toe uit, maakten foto’s en reden weer verder. Jeanette vertelde me dat ze met deze auto op vakantie naar Texel was geweest. en dat ze na haar bruiloft persoonlijk alle bruiloftsgasten een bezoekje had gebracht met de Eend. Bijzonder vond ik dat. Zeker in dit digitale tijdperk waar we nu in leven. Er bestaan nog mensen die elkaar echt opzoeken!

We hadden leuke foto’s gemaakt. Het was af en toe even zoeken naar een geschikt plekje waar de zon goed stond en waar de auto recht kon staan zonder weg te zakken in de modder. Toen we klaar waren reden we weer terug en langzaam aan besefte ik dat dit één van de weinige keren was dat ik waarschijnlijk nog in een Eend zou zitten. Ik genoot nog even van het laatste stukje. Met m’n moeder zou ik namelijk nooit meer zo’n ritje kunnen maken. Ze is er helaas niet meer. En ik mis haar nog steeds elke dag…

Als ik een Eend hoor of ergens zie rijden, dan kijk ik altijd even op. Het lijkt dan alsof ze er heel even weer is. Tuurlijk weet ik dat dat niet zo is. Maar het geeft me dan toch even een heel vertrouwd gevoel.

We zijn er weer, zei Jeanette die de auto weer bij haar huis had geparkeerd. Ik stapte uit en bedankte haar. Terwijl ik weer terug naar huis reed verscheen er op m’n gezicht een glimlach van dankbaarheid!