Het was de zomer van 2012. Ik zat op het terras van een strandtent te genieten in het zonnetje. Even een momentje voor mezelf, koel drankje erbij met iets lekkers. Tja, je mag jezelf af en toe best verwennen! M’n boek had ik ook meegenomen. Dat las ik, maar af en toe was ik afgeleid. dan wierp ik een blik op het water en keek naar de strak blauwe lucht. ‘Wat ben ik toch een gelukkig mens dat ik hier zo mag zitten’ dacht ik dan..
Het was die ochtend nog niet zo druk in de strandtent en op de achtergrond werd muziek gedraaid. De muziek paste perfect bij het moment en kabbelde lekker op de achtergrond. Het was gitaarmuziek vergezeld van een heerlijke stem om naar te luisteren. Ik probeerde in gedachten te raden van wie deze muziek kon zijn maar kwam er niet achter. Maakte ook eigenlijk niet uit. Ik genoot ervan. Het klonk relaxt en dat werd ik er zelf ook van.
‘Wat zou het toch fijn zijn als je zelf een instrument zou kunnen bespelen’. En dan zeker een gitaar! Je zou jezelf rustig kunnen maken in drukke periodes, door even je gitaar te pakken en even de hele wereld om je heen te vergeten. Andere mensen laten genieten van je gitaarspel.. Op dat moment dacht ik ook aan de baby die in m’n buik groeide. Ik was een paar maanden zwanger en had gehoord: dat baby’s op een bepaald moment in de buik muziek kunnen waarnemen en daar op kunnen reageren. Hoe mooi zou dat zijn? Ik zag het al helemaal voor me… mezelf met een gitaar!
Het was tijd om weer naar huis te gaan. Ik had genoeg gelezen, betaalde m’n rekening en vroeg uit nieuwsgierigheid nog even welke muziek het was waar ik zo van had genoten. De barman liet me de cd van Jack Johnson zien. Nog nooit van gehoord maar de moeite waard om te onthouden. De tijd die daarop volgde las ik een boek over De Gitaar, draaide veel singersongwriter muziek in m’n auto en begon met het sparen voor een eigen gitaar.
En toen was het zo ver, de dag brak aan dat ik naar de winkel ging om een gitaar te kopen. Ik liep naar binnen. Maar, wat was er ongelofelijk veel keus!. Dat maakte het voor iemand met keuzestress niet makkelijk! De één nog mooier dan de ander. de één nog beter dan de ander. Nou ja, beter dan de ander kon ik eigenlijk niet zeggen. Want hoe kan ik een gitaar uit kiezen als ik er niet zelf op kan spelen. Ik besloot de eigenaar van de winkel (een wat oudere man) te vragen een stukje te spelen op één van de gitaren. Ik koos een mooie Spaanse gitaar uit en gaf die aan hem. Hij speelde een stukje voor me en dat klonk goed.
Hij probeerde me uit te leggen hoe je kon beginnen met gitaar spelen. Gelukkig was het ook mogelijk om via akkoorden te leren spelen, aangezien ik geen noten kan lezen. (was ik vroeger nou toch maar naar muziekles gegaan!) De eigenaar mompelde nog iets over: Een aap die geen banaan eet als ezelsbruggetje, en na nog wat extra uitleg was ik de trotse eigenaresse van een Spaanse gitaar YEAH! Ik kocht daarbij nog wat accessoires: een stemapparaatje, een hoes, een boekje en natuurlijk een standaard, waar ik m’n pronkstuk op weg kon zetten. toen ik bij de kassa aankwam om te betalen kwam ik een oud-bekende tegen. ‘Leuk, speel je gitaar ?’vroeg ze. ‘Nee, zei ik maar ik wil het graag leren’. De gitaar deed ik in de hoes, droeg hem op m’n rug en zo liep ik de stad in. Wat voelde ik me blij. Met die gitaar op m’n rug leek ik op een muzikant, maar dan wel één die echt alles nog moest leren 😉
Toen ik thuis was begon ik meteen met oefenen. Ik pakte het boekje erbij en ging aan de slag. Maar dat bleek moeilijker dan gedacht. Want hoe moest ik nou die gitaar vast houden? En wat was nou ook alweer dat ezelsbruggetje? Ik dacht dat ik gitaarspelen mezelf makkelijk kon aan leren met een boekje. Viel me dat even tegen! De andere dag probeerde ik het weer en daarna weer. Daarna zette ik de gitaar in z’n standaard in de woonkamer. (stond wel gezellig moet ik toegeven) Ondertussen groeide m’n zwangere buik door. Ook niet meer zo handig om dan de gitaar vast te houden vond ik. Op 8 mei beviel ik van een dochter. M’n leven veranderde totaal positief, maar ik moest als moeder ook mijn draai zien te vinden in mijn nieuwe leven. Dat was niet altijd makkelijk. M’n nieuwe rol als moeder, m’n werk en borstvoeding combineren koste best wat tijd.
Tijdens m’n kraambezoekjes vroegen veel mensen wie er toch zo muzikaal was in het gezin, wanneer ze de gitaar zagen staan. ‘Niemand’, zei ik dan, en vervolgens vertelde ik het verhaal dat ik nog eens op gitaarles wilde gaan. Na vele kraambezoekjes had ik geen zin meer om dat steeds opnieuw uit te leggen, terwijl ik niet wist wanneer en of het moment überhaupt nog zou komen, dat ik gitaar ging spelen. Ik zette de gitaar op zolder, en nu bijna 5 jaar later staat ie daar nog steeds. Ondertussen heb ik nog een zoontje erbij gekregen. Af en toe als ik op zolder ben speelt één van m’n kinderen met de gitaar. Er is al een stukje van afgebroken ondertussen, en dat terwijl ik er zelf nog nooit op gespeeld heb.
Voor de foto van deze blogpost heb ik hem even van zolder gehaald. Past leuk in het sfeertje, dacht ik. De stof moest ik er echt even af blazen. Ik ben een dromer, maar lieve lezers ik beloof jullie dat ik eens een lesje zal nemen. En dat ik m’n eerste les zal delen op m’n blog. Wordt vervolgd!
Liefs,
Sylvia
fotocredits van de grote foto van dit artikel zijn voor: My Objective