Daar zat ik dan, 24 jaar en in de wachtkamer van de psycholoog. Nooit gedacht dat ik hier zou zitten. Want: Ik ben toch niet gek? In mijn ogen moest er echt wel iets goed mis met je zijn als je hier terecht kwam of toch niet? M’n leven was toch goed? Het was misschien druk want ik deed van alles en wat er ook gebeurde, ik ging altijd door. En dat punt van altijd maar doorgaan is tegelijkertijd ook het punt geweest dat me de das om deed. Ik kwam thuis te zitten, niet wetende dat deze periode later zou zorgen voor het keerpunt in m’n leven.
Waar zal ik m’n verhaal eens beginnen?
Ik was 22 jaar, kwam uit een liefdevol gezin en leefde m’n leven zoals ik dacht dat het goed was. Ik had leuke vrienden en ging regelmatig uit en ik werkte in een grote kledingwinkel in Breda waar ik met de trein naar toe reisde. Tot zover niets aan de hand zou je denken.
Tot op een dag in het najaar van 2002 m’n moeder slecht nieuws te horen kreeg. Zes jaar nadat ze kankervrij was verklaard was de kanker terug gekomen. M’n wereld leek in te storten. Ik besefte in eens weer hoe kwetsbaar het leven is. Dit keer was de ziekte niet meer te overwinnen. Ik dacht aan een leven zonder moeder, ik kon het me niet voorstellen…
M’n moeder begon met chemobehandelingen puur om het leven nog te rekken. Alles deed ze voor nog een paar mooie momentjes. Met ons hele gezin gingen we ervoor en zetten we onze schouders er onder. En dat was niet altijd makkelijk. Als gezin het ziekteproces van heel dichtbij meemaken, dat doet iets met je. Na een aantal zware chemo’s stierf m’n moeder in de zomer van 2003.
De week daarna was ik weer aan het werk. Het leven ging immers gewoon door. En toch was het anders. Ik kon af en toe niet snappen waarom mensen lachten of dansten. Voor mij leek de wereld op dat moment stil te staan. En toch… ging alles door.
Ik huilde af en toe. En miste m’n moeder enorm. M’n werk was een goede afleiding. Op m’n werk hadden collega’s bewondering voor de manier hoe ik met het verlies om ging. Ik kreeg een aantal maanden na het overlijden van m’n moeder een vriend. Het leven leek me weer toe te lachen.
Toch was het een pittig jaar want na m’n moeder overleden er nog vier mensen waaronder m’n oma, waar ik een goede band mee had. Op het werk werd het ondertussen steeds drukker met klanten en extra verantwoordelijkheden die ik erbij kreeg. Ik voelde me moe, had minder energie en had last van m’n spieren. En wat deed ik? Ik ging gewoon door en luisterde niet naar de signalen van m’n lichaam.
Totdat ik door m’n rug ging, mijn spieren vast zaten en ik een paniekaanval in de trein kreeg. Er moest wat gaan veranderen. Ik sliep die periode slecht en meldde me ziek op m’n werk. De energie die altijd leek te stromen door m’n lichaam was weg. De blik in m’n gezicht was leeg als ik in de spiegel keek. Waar waren die lichtjes in m’n ogen gebleven? De dingen die ik normaal leuk vond of die me interesseerde (zoals mode) deden me niets. Zou dit nog goedkomen? En zo ja, wanneer? Ondertussen zat ik een maand thuis, dat werden maanden. De dokter had me geadviseerd om hulp te zoeken. Ik was de richting in m’n leven kwijt.
En toen kwam het moment dat ik naar de psycholoog ging. We praatten veel en ik vertelde aan hem m’n verhaal. Ik vond het fijn dat er iemand naar me luisterde, die buiten het gezin en vrienden om de situatie bekeek. Ik heb heel wat tissues uit het doosje van de psycholoog opgemaakt! Ik kreeg gerichte opdrachten zoals, m’n verhaal opschrijven (iets wat ik heel moeilijk vond). Ik deed het en het luchtte op. Ondertussen volgde ik ademhalingstherapie en ging ik sporten om m’n lichaam weer op de rit te krijgen en tegelijkertijd het geluksstofje Endorfine aan te maken. Ik wandelde veel buiten want in de natuur voelde ik me fijn.
De zoektocht naar mezelf was begonnen. Zonder moeder leek het of ik ook een stukje van mezelf kwijt was. Op vragen als ‘Wie ben ik eigenlijk? Wat wil ik?’ Kwam geen antwoord. Dus probeerde ik zelf te ontdekken waar ik blij van werd. Ik kwam tot het inzicht dat geluk niet altijd groot veel of speciaal hoeft te zijn. Geluk zit namelijk in de kleine dingen. Een zonnetje dat doorkomt, een nieuw blad aan een boom, een leuk gesprek met een vriend of vriendin, lieve woorden, of een knuffel van een dierbare. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn.
Muziek luisterde ik veel. Bij het horen van Latijns-Amerikaanse klanken kreeg ik zin om te dansen En omdat het tijd was om mezelf iets nieuws aan te leren, ging ik op Salsa les en volgde ik een cursus Spaans. Ondertussen was ik langzaam weer uren aan het opbouwen op mijn werk. Ik ging met m’n vriend op vakantie naar Frankrijk en ontdekte beetje bij beetje weer de schoonheid van het leven.
Dit alles is nu 16 jaar geleden. Ik luister nu beter naar mijn lichaam en ben liever voor mezelf, als ik dat nodig heb. Ik ben moeder geworden van twee kinderen waar ik erg van geniet. Of alles nu vlekkeloos verloopt? Niet altijd! Maar het verschil is dat ik weet hoe ik met moeilijke momenten om kan gaan. Het leven is een leerschool en door deze ervaring heb ik een hele leerzame les gehad. Een les die me anders naar het leven doet kijken en die achteraf gezien heel waardevol is geweest.
Ik dans weer met het leven. En heb tijdens m’n zoektocht een belangrijk iemand leren kennen. MEZELF.
Liefs,
Sylvia
8 reacties
Wat een intense tijd was dat toen, met de ziekte van je moeder. Het heeft op mij en mijn moeder ook een onuitwisbare indruk gemaakt. Je moeder gaf me vanaf mijn kleutertijd altijd een lieve veilige haven, de goedheid zelve, net als jij. We dragen haar altijd in ons hart mee!
Die tijd was inderdaad intens! Het heeft langzaam aan een plekje gekregen. Mooi dat ze nog een plaatsje heeft in jullie hart. En fijn dat je je van kinds af aan al zo fijn en veilig voelde bij ons mede dankzij haar. Dat gevoel heb ik ook altijd gehad bij jullie thuis. Jouw moeder moeder is ook zo lief! Niet voor niets dat die twee vriendinnen waren.
Syl wat heb je het mooi verwoord. Je mag trots op je zelf zijn! Ik vind je een kanjer. Je stelt doelen en bent enthousiast en komt voor jezelf op. Blijf genieten van de kleine dingen! Liefs Nel😘😘
Dank je wel voor het compliment Nel! Zo lief!
Sylvia, net jouw ontroerende verhaal gelezen. Heel mooi geschreven. Wat was jouw Mam een dappere vrouw en wat ben jij een dappere vrouw. Vergeten doe ik mijn vriendin van toen nooit, ze heeft altijd een speciaal plekje in mijn hart. Sylvia blijf zulke mooie verhalen schrijven, andere mensen kunnen er veel van leren! Voor nu Carpe Diem! Liefs Nelleke.
Dank je wel! Nelleke, voor jouw mooie woorden. Jij was één van de beste vriendinnen van m’n moeder. Mooi om te horen dat ze bij jouw nog steeds een speciaal plekje heeft in je hart!
Je mooiste blog-artikel en een mooi cadeau aan jezelf. Dapper dat je dit opschreef en deelt. “Ik dans weer met het leven” – wat een mooie zin die iedereen zou moeten horen. Tnx voor je mooie blogs, Insta-posts en vriendschap! Grts Steven
Dank je wel Steven, voor de mooie complimenten! Leuk om te horen van iemand als jij die zoveel mooie dingen maakt. En jij ook bedankt voor de vriendschap!