Het verhaal van kunstenaar Steven Bouwens

Dit verhaal gaat over Kunstenaar Steven Bouwens. Ik ken hem van vroeger. Een spontane en bovenal creatieve jongen. Hij lijkt in mijn ogen het leven te leiden van iemand die doet wat hij leuk vind. Zo iemand die in het diepe springt, risico’s neemt en zichzelf blijft ontwikkelen. En deels is dat ook zo zegt hij zelf. Hoe het precies zit vertelt hij jullie zelf.

Dat verhaal klopt. Ik doe wat ik leuk vind. Ik kan me ook voorstellen dat het “aan de buitenkant” overkomt alsof ik als een soort vrijbuiter mijn dromen nastreef. Het grappige is echter dat ik de grootste overwinningen steeds op mezelf moest boeken.

Ik begon als afgestudeerde ontwerpstudent aan het ondernemerschap en noemde mezelf “creative designer”. Onbekwaam en onbewust begon ik eraan. Ik had niets te verliezen. Geen baan, geen hypotheek, geen relatie. Vrij als een vogel. Een relatief makkelijke start. Als je ergens talent voor hebt, kun je daarmee aan de slag. Hiervan ben ik overtuigd. In mijn geval ben ik ook nog eens eigenwijs, volhardend, perfectionistisch en heb ik een brede interesse. De combinatie van die eigenschappen heeft ertoe geleid dat ik kon groeien naar een volwaardig bureau met 2 medewerkers en een stagiair.

Maar diezelfde persoonskenmerken zaten me ook in de weg. Ik noem dat “the dark side of ambition”. Ik werkte zo hard en zo veel dat ik soms uit het oog verloor waar het nu werkelijk om ging. Ik leerde omgaan met administratie en belastingdienst. Gaf leiding aan personeel en stagiaires. Sprak in vakjargon met overheden en instanties. Deed klantcontact en werving, en mat een werkritme aan dat erop was ingericht om een bedrijf te laten groeien. Mijn frivole ontwerptalent had inmiddels stevige maatschappelijke maatstaven, en ik trachtte continue te streven naar de ideale mix tussen creative design en een prettig leven.

Op een dag realiseerde ik me dat ik geen “creative designer” meer was, maar de regelneef van mijn eigen bedrijf. Ik was aldoor maar “druk” met het laten slagen van mijn “idee” en ervoer een continue struggle in mijn privéleven. Zo goed als ik in mijn werk zat, zo slecht was ik als partner. Ik probeerde continue mijn ideeën te kneden, maar de combinatie was vaak uit balans. Ik concludeerde dat ik mijn eigen bedrijf en levensstijl niet meer leuk vond, en heb ook naar dat inzicht gehandeld: Ik verzocht mijn personeel het bedrijf over te nemen om weer over persoonlijke vrijheid te kunnen beschikken. In managementboeken lees je verhalen waarin mensen rigoureus en succesval het roer omgooien. In mijn geval hebben we er 1,5 jaar lang naar toegewerkt om de overname te kunnen realiseren. Hoewel deze periode best pittig was, zijn we tot een succesvolle overdracht gekomen en zit iedereen beter op zijn plaats.

In mijn geval ervaar ik de positieve bevestiging dat het goed is om volledig te kiezen voor dat ene talent: Tekenen & schilderen. Niks meer en niks minder. Ik heb geen bedrijf, kantoor of personeel nodig om dit kunnen doen. Mijn opdrachten vallen beter op zijn plaats en de bedrijfsmatige prestatiedruk is er volledig van af. Ik veroorloof me vaker “nee” dan altijd maar alles en iedereen te willen bedienen. En ik kom zelf een beetje los van de normen en waarden waarmee ik ben opgevoed. Het kiezen voor veiligheid, zekerheid & “ja meneer” kan ik steeds beter loslaten. Het heeft alleen 10 jaar geduurd 😉 De overname van het bedrijf is inmiddels meer dan een jaar geleden.

Ik was écht toe aan iets anders en heb samen met mijn vriendin een bouwval opgeknapt. Dit was voor ons allebei een soort “bucket-list-dingetje” en we wilden dit ooit in ons leven doen. Na mijn “bedrijfsmatige” periode, vond ik het heerlijk om iets heel concreets om handen te hebben zoals het opknappen van een huis. Het bouwproces heeft veel parallellen met het verloop van mijn carrière. We moesten volharden om het hele huis op te knappen. Het bouwproces consumeerde meer tijd van onze privé situatie en mijn creatieve werkzaamheden. Maar we deden dit met elkaar. En als het even pittig was, zeiden we ook letterlijk: “We doen dit omdat we het leuk vinden! We hebben eigenlijk geen tegenslagen gekend en samen bergen met werk verzet. We zijn oprecht trots op het eindresultaat. De leerervaring kregen we er gratis bij.

Nu het huis bijna af is kijken we samen uit naar een periode met veel persoonlijke en creatieve ruimte. We hebben een krijtbord gekocht waarop we alle beloftes noteren die we “na de verbouwing” willen gaan doen. Van hele simpele dingen zoals uitslapen en de krant lezen, tot en met zien van het Noorderlicht.

Steven.

Wil je meer weten over Steven of meer van zijn werk zien ga dan naar: www.stevenbouwens.nl